Bansky in Kaboel, Afghanistan

Rijdend door de straten van Kaboel, vol met bedrijvigheid, een mooi beeld van straatkunst: #Bansky

Khartoum

Veel te kort bezoek om iets te zien, maar dit is Khartoum vanuit het vliegtuig. En de vage donkere lijn aan de horizon is de Blauwe Nijl.

Verslag Annapurna trek, Nepal 2003

Dacht dat ik geen aantekeningen had gemaakt van deze dertiendaagse hike, maar toch! Dus alsnog opgenomen asl reisverslag.

Zie voor mijn blog van deze hike: Nepal 2003

Cape Wrath Trail (vervolg)

Inmiddels iets verder met inlezen op de Cape Wrath Trail (CWT) in de noordelijke Highlands van Schotland. Mijn voornemen om de tocht alleen te lopen, wordt een uitdaging. Het is een 2 à 3 weken durende tocht door een leeg -maar overweldigend- landschap. Niet gemarkeerd en soms geen paden. Water is overal. Als het niet uit de lucht komt vallen, dan ontmoet je het wel door de talrijke riviertjes die je moet doorwaden of anders wel de drassige ondergrond waar je soms tot kniehoogte doorheen moet ploegen. Bijna geen bewoning dus en het mobiele netwerk is beperkt. Basisregel qua veiligheid van hiken, is: never go alone. Dus eenzaamheid troef, met eigen tentje. En mijn conditie is flut. Geen sport, heb redelijk aan lichaamsgewicht gewonnen, merk ik aan mijn kleren (en hoe de mensen naar me kijken wellicht), rook Marlboro als een ketter, om een uitdrukking te gebruiken die je eigenlijk moet vermijden. En thuis de trap op lopen, put me al uit. Maar jemig, wat trekt de CWT aan me! Als je de foto's ziet op internet en de schaarse reisverslagen leest, waanzinnig. Hoe zou het zijn als je geluk hebt wanneer er even wat zon is, dat ook te zien. Daar in die leegte. Vanwege het water is het wel onvermijdelijk dat ik mijn uitrusting deels moet gaan omgooien. Donsjas en -slaapzak zijn niet bestand tegen langdurige vochtige situaties. Een zak natte veren isoleert niet. En het weer kan meedogenloos omslaan in regen, harde wind en kou. Dus moet ik over op synthetisch materiaal. Gaat mijn spaargeld. De adviezen qua schoeisel zijn wisselend. Aangezien die zeiknat worden, adviseren sommige hikers lichte wandelschoenen te nemen. Die kunnen drogen. Maar andere adviezen zijn dat het allemaal niet uitmaakt. Het is en blijft allemaal nat, zeiknat. De verzorging en het drogen van de voeten na het lopen is essentieel, zeggen de laatsten. En loop niet te lang aan het begin van de tocht om je huid te laten wennen. En neem af en toe een dag rust om je voeten de kans te geven te herstellen. Blaren vormen een van de belangrijkste reden waarom lopers de tocht niet afmaken. Anderen plakken nagenoeg hun hele voeten af met duck tape. We gaan het zien. Nu The Northern Highlands, The Empty Lands, lezen.

Xiamen

Xiamen (uitspreken als sjamun), of ook wel Amoy, was de stad waar ik afgelopen week twee dagen heb verbleven. Een voor Chinese begrepen bescheiden stad van circa 4 miljoen inwoners. Dit was een bijzondere plek. Het ligt vlak bij Taiwan en is een van de concessies net als Hong Kong, Sjanghai en Guangzhou waar met westerse wereld handel mocht worden gedreven. De Nederlanders hadden in de Gouden Eeuw Taiwan in handen; Formosa. De tijd dat de voorouders van mijn Indische familietak zich vestigden in het huidige Indonesië (lees meer over dit stukje familiegeschiedenis hier). De Nederlanders hebben ook geprobeerd de stad Amoy in handen te krijgen, maar dat is niet gelukt. De Chinezen hebben ze met succes afgeslagen en terug de zee in gedreven.

In de baai ligt ook het eiland Gulangyu. Daar hadden na de Opiumoorlog de westerse landen hun concessie en daar waren de consulaten gevestigd. Dit was eind 19de eeuw. Ook het Nederlandse consulaat is er nog te vinden. Het eiland is beschermd en veel oude gebouwen staan er nog. Er is geen hoogbouw en autovrij. Vanaf het eiland Gulangyu migreerden vele Chinezen over de hele wereld. Juist vanuit deze zuidoostelijke regio van China emigreerden veel Chinezen door de eeuwen heen. Nu in mindere mate want China is inmiddels de tweede economie van de wereld.

En ongeveer honderd jaar geleden doolde de Friese schrijver, dichter, arts Slauerhoff als scheepsarts door deze verre regio. Moedwillig langzaam stervend aan zijn zwakke gestel, maar tegelijk donkerzwart scheppend was. Ik vond het een bijzondere, historische plek.

Zie voor foto's hier.

Heroriëntatie nieuwe trek: CWT

Ik stond helemaal klaar vorige maand september om de zestien etappes van de GR20 op Corsica te gaan lopen, maar door onverwachtse, trieste familie-omstandigheden moest ik dat daags voor vertrek annuleren. Ik had al gepakt. Een nieuwe hike zat er niet in op korte termijn vanwege mijn werk -ik heb momenteel een dubbele baan- en invallende kou in Europa. Maar inmiddels heb ik weer zicht op een planning voor begin 2017. Vanaf april kan ik redelijkheid verlof opnemen. De zomervakantie volgende jaar is voor het gezin. Gebonden aan de leerplicht, gebonden aan de drukke zomervakantie. We richten ons op eind juli, misschien zuid Frankrijk of noord Spanje. Dus moet ik ergens ruim voor of ruim na de maand juli gaan trekken anders is mijn afwezigheid op het werk te lang. Ruim na juli, duurt me te lang. Alsnog de GR20 lopen, valt daarmee af, want dat moet in september bij voorkeur. Balen. Het was oktober 2015 dat ik mijn laatste trek heb gedaan van een weekje in Spanje en mijn laatste vakantie met het gezin was juli 2016, twee weekjes. Dus hard toe aan vrij-zijn en onstpanning, hard toe aan een hike bovendien. Een jaar niet gehiked. Met andere woorden, wordt het voorjaar 2017.

Dit tijdstip maakt het nog niet eenvoudig. Veel van de Europese bergen zijn besneeuwd en in Scandinavië is het te winters. Op IJsland staan de rivieren te hoog vanwege de smeltende sneeuw. Dan kom je weer op het zuidelijk halfrond terecht of bijvoorbeeld Nepal, wat in de maand mei op zich kan. Maar eigenlijk wil ik niet ver weg. En dan nog eens een lange tocht van minimaal twee weken, is mijn voorwaarde. Deze zaterdag was ik naar De Bever bij station Holland Spoor in Den Haag om daar de reisgidsenafdeling eens te raadplegen om inspiratie op te doen. Internet met al die gerichte sites -veelal reclame voor commerciële sites- die je worden opgedrongen door Google, zoekt zo lastig. Getraumatiseerd kwam ik bij De Bever vandaan. Nauwelijks hikinggidsen, uitgezonderd Europa, maar ook dat hield niet bepaald over. Vandaag wat oude reisgidsen geraadpleegd -ik heb inmiddels ruim vier boekenplanken aan reisgidsen gespaard- en zo kwam ik op Schotland en wel de Cape Wrath Trail (CWT).

'A long tough trek through some of the most majestic, remote and stunningly beautiful landscape you could dare imagine. The Cape Wrath Trail is a challenging and often remote route which, in essence, could be described as the hardest long distance backpacking route in the UK' (Cameron McNeish).

Een tocht van twee tot drie weken. En die schijnt in het voorjaar te kunnen. Judith gaat ook in het voorjaar met vriendinnen naar Engeland, ook om te lopen. Dus ik moet ervoor of erna. De CWT is niet al te bergachtig. Vooral lang, niet gemarkeerd, soms nauwelijks paden, door moeras (bog) en vooral desolaat. Met mijn aftakelend gestel misschien geen gek idee om dit te gaan doen. Niet te fel klimmen, maar wel lang in touw. Het weer is natuurlijk een factor op zich en ook het feit dat je redelijk zelfvoorzienend moet zijn; wat wel weer drukt op het gewicht van de rugzak. En een leerervaring met navigatie. Geen grote aantallen hikers die deze route lopen of gelopen hebben, merk ik op internet. Afin, voor verdere studie direct via de site van mijn favoriete boekhandel Van Stockum aan het Spui een drietal (hike)gidsen van de CWT besteld. Meer kon ik er niet vinden. Als ik ze binnen heb maar verder puzzelen.

Jomsom Trek (in reverse), Nepal 2001

Juni 2001, mijn eerste hike ever, en alleen. Annapurna Region, Nepal

Zie voor het (vanzelfsprekend) fantastische reisverslag hier.