Xiamen

Xiamen (uitspreken als sjamun), of ook wel Amoy, was de stad waar ik afgelopen week twee dagen heb verbleven. Een voor Chinese begrepen bescheiden stad van circa 4 miljoen inwoners. Dit was een bijzondere plek. Het ligt vlak bij Taiwan en is een van de concessies net als Hong Kong, Sjanghai en Guangzhou waar met westerse wereld handel mocht worden gedreven. De Nederlanders hadden in de Gouden Eeuw Taiwan in handen; Formosa. De tijd dat de voorouders van mijn Indische familietak zich vestigden in het huidige Indonesië (lees meer over dit stukje familiegeschiedenis hier). De Nederlanders hebben ook geprobeerd de stad Amoy in handen te krijgen, maar dat is niet gelukt. De Chinezen hebben ze met succes afgeslagen en terug de zee in gedreven.

In de baai ligt ook het eiland Gulangyu. Daar hadden na de Opiumoorlog de westerse landen hun concessie en daar waren de consulaten gevestigd. Dit was eind 19de eeuw. Ook het Nederlandse consulaat is er nog te vinden. Het eiland is beschermd en veel oude gebouwen staan er nog. Er is geen hoogbouw en autovrij. Vanaf het eiland Gulangyu migreerden vele Chinezen over de hele wereld. Juist vanuit deze zuidoostelijke regio van China emigreerden veel Chinezen door de eeuwen heen. Nu in mindere mate want China is inmiddels de tweede economie van de wereld.

En ongeveer honderd jaar geleden doolde de Friese schrijver, dichter, arts Slauerhoff als scheepsarts door deze verre regio. Moedwillig langzaam stervend aan zijn zwakke gestel, maar tegelijk donkerzwart scheppend was. Ik vond het een bijzondere, historische plek.

Zie voor foto's hier.

Heroriëntatie nieuwe trek: CWT

Ik stond helemaal klaar vorige maand september om de zestien etappes van de GR20 op Corsica te gaan lopen, maar door onverwachtse, trieste familie-omstandigheden moest ik dat daags voor vertrek annuleren. Ik had al gepakt. Een nieuwe hike zat er niet in op korte termijn vanwege mijn werk -ik heb momenteel een dubbele baan- en invallende kou in Europa. Maar inmiddels heb ik weer zicht op een planning voor begin 2017. Vanaf april kan ik redelijkheid verlof opnemen. De zomervakantie volgende jaar is voor het gezin. Gebonden aan de leerplicht, gebonden aan de drukke zomervakantie. We richten ons op eind juli, misschien zuid Frankrijk of noord Spanje. Dus moet ik ergens ruim voor of ruim na de maand juli gaan trekken anders is mijn afwezigheid op het werk te lang. Ruim na juli, duurt me te lang. Alsnog de GR20 lopen, valt daarmee af, want dat moet in september bij voorkeur. Balen. Het was oktober 2015 dat ik mijn laatste trek heb gedaan van een weekje in Spanje en mijn laatste vakantie met het gezin was juli 2016, twee weekjes. Dus hard toe aan vrij-zijn en onstpanning, hard toe aan een hike bovendien. Een jaar niet gehiked. Met andere woorden, wordt het voorjaar 2017.

Dit tijdstip maakt het nog niet eenvoudig. Veel van de Europese bergen zijn besneeuwd en in Scandinavië is het te winters. Op IJsland staan de rivieren te hoog vanwege de smeltende sneeuw. Dan kom je weer op het zuidelijk halfrond terecht of bijvoorbeeld Nepal, wat in de maand mei op zich kan. Maar eigenlijk wil ik niet ver weg. En dan nog eens een lange tocht van minimaal twee weken, is mijn voorwaarde. Deze zaterdag was ik naar De Bever bij station Holland Spoor in Den Haag om daar de reisgidsenafdeling eens te raadplegen om inspiratie op te doen. Internet met al die gerichte sites -veelal reclame voor commerciële sites- die je worden opgedrongen door Google, zoekt zo lastig. Getraumatiseerd kwam ik bij De Bever vandaan. Nauwelijks hikinggidsen, uitgezonderd Europa, maar ook dat hield niet bepaald over. Vandaag wat oude reisgidsen geraadpleegd -ik heb inmiddels ruim vier boekenplanken aan reisgidsen gespaard- en zo kwam ik op Schotland en wel de Cape Wrath Trail (CWT).

'A long tough trek through some of the most majestic, remote and stunningly beautiful landscape you could dare imagine. The Cape Wrath Trail is a challenging and often remote route which, in essence, could be described as the hardest long distance backpacking route in the UK' (Cameron McNeish).

Een tocht van twee tot drie weken. En die schijnt in het voorjaar te kunnen. Judith gaat ook in het voorjaar met vriendinnen naar Engeland, ook om te lopen. Dus ik moet ervoor of erna. De CWT is niet al te bergachtig. Vooral lang, niet gemarkeerd, soms nauwelijks paden, door moeras (bog) en vooral desolaat. Met mijn aftakelend gestel misschien geen gek idee om dit te gaan doen. Niet te fel klimmen, maar wel lang in touw. Het weer is natuurlijk een factor op zich en ook het feit dat je redelijk zelfvoorzienend moet zijn; wat wel weer drukt op het gewicht van de rugzak. En een leerervaring met navigatie. Geen grote aantallen hikers die deze route lopen of gelopen hebben, merk ik op internet. Afin, voor verdere studie direct via de site van mijn favoriete boekhandel Van Stockum aan het Spui een drietal (hike)gidsen van de CWT besteld. Meer kon ik er niet vinden. Als ik ze binnen heb maar verder puzzelen.

Jomsom Trek (in reverse), Nepal 2001

Juni 2001, mijn eerste hike ever, en alleen. Annapurna Region, Nepal

Zie voor het (vanzelfsprekend) fantastische reisverslag hier.

NP Kornati-eilanden en (weer) de Groene Mercedes

"De groene Mercedes bus van de kunstenares en haar levensgezel aan de overkant van de haven, was in de loop van woensdagochtend weg. Waarschijnlijk verder getrokken met hun originele camper. Moest denken aan een eerdere ervaring van mij met een groene Mercedes. Ook dat was in de Balkan, in Kosovo in de zomer van 1999, net na het oorlogsgeweld. Toen onder andere bij het Merelveld. Zie voor dat verslag hier."

Lees verder, ook over het Nationale Park Kornati-eilanden met foto's: verslag vakantie Kroatië 2016

Dalmatië, Kroatië 2016

"Zo dicht leven op het water boeit me. De zoute zee en zengende zon die alles aantasten. Verroeste, bruine kettingen. Gebarsten, gebleekte kadestenen. Met scherpe kokkels en kleverig wier begroeide scheepstouwen en ankers. Afbladderende, houten sloepen en verdronken autobanden."


Lees verder:
verslag vakantie Sibenik

Wild, Pacific Crest Trail

Vier jaar de kans gehad het boek 'Wild' van Cheryl Strayed te lezen. Uitgegeven in 2012. Werd me aangeraden tijdens een trip naar Genève kort geleden. Nu in Kroatië lees ik het in de nachtelijke uren van mijn vakantie en zo al met een schuin oog kijkend naar mijn volgende hike dit najaar in Corsica, de GR20. Mooi (reis)verslag is het van de Pacific Crest Trail (PCT) in het westen van de VS. De things-to-hike-list groeit nog steeds.

GR20 hike, Corsica (vervolg)

Vluchten geboekt! Dat is eigenlijk de point of no return in de praktijk. Geen eenvoudige verbindingen met Corsica, zeker omdat ik Parijs wilde vermijden. Daar moet je overstappen van luchthaven Charles de Gaulle naar luchthaven Orly, van respectievelijk internationaal naar nationaal. Geen behoefte aan. Omdat de route van de GR20 hike van noordwest naar zuidoost gaat, wilde ik bovendien een open jaw ticket. Het is geworden: vertrek naar Calvi via Parijs (Orly) en terug vanaf luchthaven Figari via Lyon. Dat is eenentwintig dagen, minus twee dagen reizen, dus negentien dagen. Om de tocht te lopen, staan zestien dagen zwaar hiken. Dus drie dagen speling.

Burundi, een beeld zoals het moet blijven

Een foto genomen in Bujumbura, Burundi, deze week. Langs de Grote Meren, in een land waar de situatie nu zo gespannen is. Het is één van de meest dichtstbevolkte landen ter wereld, waar bijna iedereen ook nog op het platteland leeft, en één van de armste landen ter wereld.

Ngozumpa gletsjer, Gokyo, Nepal

Deze foto van de Ngozumpa gletsjer in Nepal, gezien vanaf de Gokyo Ri op 5.340 meter,  heb ik genomen tijdens een hike in 2009. Soms plaats ik foto's op Panoramio om te plaatsen op Google Earth. Echter, deze foto wordt niet geaccepteerd door Google. Ik weet dat foto's binnen en van mensen niet worden geaccepteerd, maar dit snap ik niet. Of denken ze dat het een luchtfoto is en valt die categorie er ook buiten? Wie het antwoord weet, mag het zeggen. Voor het reisverslag van de trek in 2009, zie hier.

Guinea

Toegevoegd foto's van Guinea 2016:

 https://picasaweb.google.com/110189008119274626036/6287465428992893089

Nieuwe hike voor 2016 gepland

Vorige jaar twee hikes gelopen: in februari in de Peruviaanse Andes en in het najaar in Catalonië, Spanje. Tweemaal met vrienden. En direct na de hike in Spanje kriebelt het weer; wat wordt de volgende bestemming? Het wordt verslavend die treks. Het mechanisme van steeds weer een nieuwe balans vinden tussen lichaam en geest. Dit jaar ga ik weer eens op mezelf, met tentje. De afwisseling met vrienden is leuk, maar alleen lopen koester ik wel. Wat vond ik dat alleen zijn geweldig in het Annapurna-bergmassief van Nepal (2001), de Hida Mountains van Japan (2012), de Torres del Paine Circuit in zuid Chili (2013) en de Els Ports Loop in Spanje (2014). Het totaal op jezelf zijn. Het maakt de ervaring maximaal intens. Wetende dat het altijd extremer kan. De enkele concessie die je fysiek maakt, is aan jezelf. Het enige wat je ritme bepaalt ben jezelf en de afstand die je moet afleggen. De enige gedachten die in je hersenen worden gepland, zijn die van jezelf. Optimale focus en het leegruimen van geestelijke ballast. Heb nooit aan yoga gedaan, maar dit stel ik me er bij voor, maar dan in een pressure cooker. En bovendien, Judith (mijn vriendin) wil me ook niet het hele jaar door in huis hebben. De bestemming wordt deze keer Corsica; de Grande Randonnée 20 (afgekort GR20). In ongeveer, en hopelijk ook, zestien dagen diagonaal over het Franse eiland van noordwest naar zuidoost, de gehele route over de bergkammen. Volgens velen de zwaarste langeafstandstocht in Europa. Volgens de statistieken haalt 1 op de 2 trekkers het niet. Medio september vertrek ik. Voor meer informatie over de GR20 klik hier.

Vijftien jaar geleden moesten mijn reizen bij voorkeur ver weg zijn. Dat begint traditioneel bij Zuidoost-Azië. Zo reis je over de wereld. En bij toeval ontdekte ik het hiken. Bij toeval, omdat sport mij niets interesseert en ik nooit op het idee was gekomen om een vakantie te wijden aan lopen. 'Wandelen' zoals ik het toen beschouwde. Maar in 2001 in Nepal ging het als vanzelf (zie hier voor het verslag van deze hike). Ik wilde naar een specifieke omgeving en de enige manier was te voet. Zo kwam het van het één het ander, en werd wat een middel was om ergens te komen, een doel op zich. En dat is de kern van de ervaring; wat het wandelen van hiken onderscheidt. Maar ik koos mijn bestemmingen nog steeds ver weg. Dat brengt nu als geluk dat ik het continent Europa vreselijk heb verwaarloosd. En dat continent heeft op deze aarde niet alleen een kolossale hoeveelheid bewaard gebleven oudheid te tonen waar je elders op de wereld lang naar moet zoeken, maar heeft ook op het gebied van hiken enorm veel te bieden. Gras is groener bij de buren, dat soort dooddoeners, maar wat je zoekt ligt onder handbereik. C'est la vie. Overal zijn bergen en gebieden waar je (veilig en alleen, niet onbelangrijk want zo valt bijna helaas het Afrikaans continent af) kunt hiken. Ook hierin is Europa bijna uniek op deze aardbol. Van Noorwegen, IJsland, Schotland, de Pyreneeën, de Alpen en Dolomieten tot de Karpaten in Roemenië. Om maar een paar te noemen. Wat een werk nog te verzetten en was ik er maar eerder achter gekomen! Nu dus Corsica, naar het trainingsgebied van het Vreemdelingenlegioen.