Ik stond helemaal klaar vorige maand september om de zestien etappes van de GR20 op Corsica te gaan lopen, maar door onverwachtse, trieste familie-omstandigheden moest ik dat daags voor vertrek annuleren. Ik had al gepakt. Een nieuwe hike zat er niet in op korte termijn vanwege mijn werk -ik heb momenteel een dubbele baan- en invallende kou in Europa. Maar inmiddels heb ik weer zicht op een planning voor begin 2017. Vanaf april kan ik redelijkheid verlof opnemen. De zomervakantie volgende jaar is voor het gezin. Gebonden aan de leerplicht, gebonden aan de drukke zomervakantie. We richten ons op eind juli, misschien zuid Frankrijk of noord Spanje. Dus moet ik ergens ruim voor of ruim na de maand juli gaan trekken anders is mijn afwezigheid op het werk te lang. Ruim na juli, duurt me te lang. Alsnog de GR20 lopen, valt daarmee af, want dat moet in september bij voorkeur. Balen. Het was oktober 2015 dat ik mijn laatste trek heb gedaan van een weekje in Spanje en mijn laatste vakantie met het gezin was juli 2016, twee weekjes. Dus hard toe aan vrij-zijn en onstpanning, hard toe aan een hike bovendien. Een jaar niet gehiked. Met andere woorden, wordt het voorjaar 2017.
Dit tijdstip maakt het nog niet eenvoudig. Veel van de Europese bergen zijn besneeuwd en in Scandinavië is het te winters. Op IJsland staan de rivieren te hoog vanwege de smeltende sneeuw. Dan kom je weer op het zuidelijk halfrond terecht of bijvoorbeeld Nepal, wat in de maand mei op zich kan. Maar eigenlijk wil ik niet ver weg. En dan nog eens een lange tocht van minimaal twee weken, is mijn voorwaarde. Deze zaterdag was ik naar De Bever bij station Holland Spoor in Den Haag om daar de reisgidsenafdeling eens te raadplegen om inspiratie op te doen. Internet met al die gerichte sites -veelal reclame voor commerciële sites- die je worden opgedrongen door Google, zoekt zo lastig. Getraumatiseerd kwam ik bij De Bever vandaan. Nauwelijks hikinggidsen, uitgezonderd Europa, maar ook dat hield niet bepaald over. Vandaag wat oude reisgidsen geraadpleegd -ik heb inmiddels ruim vier boekenplanken aan reisgidsen gespaard- en zo kwam ik op Schotland en wel de Cape Wrath Trail (CWT).
'A long tough trek through some of the most majestic, remote and stunningly beautiful landscape you could dare imagine. The Cape Wrath Trail is a challenging and often remote route which, in essence, could be described as the hardest long distance backpacking route in the UK' (Cameron McNeish).
Een tocht van twee tot drie weken. En die schijnt in het voorjaar te kunnen. Judith gaat ook in het voorjaar met vriendinnen naar Engeland, ook om te lopen. Dus ik moet ervoor of erna. De CWT is niet al te bergachtig. Vooral lang, niet gemarkeerd, soms nauwelijks paden, door moeras (bog) en vooral desolaat. Met mijn aftakelend gestel misschien geen gek idee om dit te gaan doen. Niet te fel klimmen, maar wel lang in touw. Het weer is natuurlijk een factor op zich en ook het feit dat je redelijk zelfvoorzienend moet zijn; wat wel weer drukt op het gewicht van de rugzak. En een leerervaring met navigatie. Geen grote aantallen hikers die deze route lopen of gelopen hebben, merk ik op internet. Afin, voor verdere studie direct via de site van mijn favoriete boekhandel Van Stockum aan het Spui een drietal (hike)gidsen van de CWT besteld. Meer kon ik er niet vinden. Als ik ze binnen heb maar verder puzzelen.
