Inmiddels iets verder met inlezen op de Cape Wrath Trail (CWT) in de noordelijke Highlands van Schotland. Mijn voornemen om de tocht alleen te lopen, wordt een uitdaging. Het is een 2 à 3 weken durende tocht door een leeg -maar overweldigend- landschap. Niet gemarkeerd en soms geen paden. Water is overal. Als het niet uit de lucht komt vallen, dan ontmoet je het wel door de talrijke riviertjes die je moet doorwaden of anders wel de drassige ondergrond waar je soms tot kniehoogte doorheen moet ploegen. Bijna geen bewoning dus en het mobiele netwerk is beperkt. Basisregel qua veiligheid van hiken, is:
never go alone. Dus eenzaamheid troef, met eigen tentje. En mijn conditie is flut. Geen sport, heb redelijk aan lichaamsgewicht gewonnen, merk ik aan mijn kleren (en hoe de mensen naar me kijken wellicht), rook Marlboro als een ketter, om een uitdrukking te gebruiken die je eigenlijk moet vermijden. En thuis de trap op lopen, put me al uit. Maar jemig, wat trekt de CWT aan me! Als je de foto's ziet op internet en de schaarse reisverslagen leest, waanzinnig. Hoe zou het zijn als je geluk hebt wanneer er even wat zon is, dat ook te zien. Daar in die leegte. Vanwege het water is het wel onvermijdelijk dat ik mijn uitrusting deels moet gaan omgooien. Donsjas en -slaapzak zijn niet bestand tegen langdurige vochtige situaties. Een zak natte veren isoleert niet. En het weer kan meedogenloos omslaan in regen, harde wind en kou. Dus moet ik over op synthetisch materiaal. Gaat mijn spaargeld. De adviezen qua schoeisel zijn wisselend. Aangezien die zeiknat worden, adviseren sommige hikers lichte wandelschoenen te nemen. Die kunnen drogen. Maar andere adviezen zijn dat het allemaal niet uitmaakt. Het is en blijft allemaal nat, zeiknat. De verzorging en het drogen van de voeten na het lopen is essentieel, zeggen de laatsten. En loop niet te lang aan het begin van de tocht om je huid te laten wennen. En neem af en toe een dag rust om je voeten de kans te geven te herstellen. Blaren vormen een van de belangrijkste reden waarom lopers de tocht niet afmaken. Anderen plakken nagenoeg hun hele voeten af met
duck tape. We gaan het zien. Nu The Northern Highlands, The Empty Lands, lezen.
