My journal hiking the Cape Wrath Trail, Scotland

Been there, done it!! Read here my solo hike journal: Cape Wrath Trail.

Off grid on grid, Cape Wrath Trail

Ik ben aan het pielen. De Cape Wrath Trail (CWT) is een ongemarkeerde route van ruim twee weken. Niet alleen ongemarkeerd, maar ook vaak geen (herkenbare) paden. Dus double off grid. En dan is het mobiele netwerk beperkt; triple off grid. Om je weg te vinden heb ik inmiddels (te veel) kaarten gekocht. Een kaart is één, maar dan weten waar je bent op die kaart, is twee. Ik had jaren geleden een GPS gekocht, een Garmin eTrex30. Nooit gebruikt. Omdat er beperkt dekking is voor het mobiele netwerk, leek mij dit apparaat mij van nut te kunnen zijn. Immers, het heeft direct verbinding met de rond onze planeet cirkelende satellieten en dan kan ik aan de hand van mijn loopkaarten weer bepalen waar ik ben ergens in de wildernis van de Schotse Hooglanden. Dus weer iets van on grid. Dus ik mijn Garmin eTrex30 weer opgesnord tussen mijn troep, afgestoft en sinds jaren weer voorzien van batterijen.

Keurig geeft het de GPS-coördinaten weer: "52.366754, 004.560732". Om zeker te zijn, vergeleek ik die met de coördinaten van mijn wandelkaarten. Blijkt dat de kaarten een ander geometrisch systeem hebben; het Britse grid (Ordnance Survey, OSGB). Maar -gelukkig- mijn eTrex30 kan ook op Brits grid worden gezet. Dus na enig gepuzzel lukte me dat ook. Alleen dan gaat er een wereld voor je open. Er blijken wereldwijd vele geometrisch systemen te zijn en het Britse is ook nog eens verdeeld in gebieden. Daar zijn het Britten voor. Too much grid. Ik verblijf voornamelijk in de vakken NC en NG van het Britse grid. Om nu te weten of mijn eTrex30 correspondeert met mijn kaarten, moet ik eigenlijk in Schotland zelf zijn om het tet testen. Ik probeerde het op Den Haag om te zien of ik het ging begrijpen. In plaats van het GPS-coördinaat "52.366754, 004.560732" kwam het OSGB coördinaat "TO 29385 60613" tevoorschijn. Dus twee cijferreeksen. Je kunt Den Haag wel testen op OSGB, maar dan weet je nog niet zeker of het klopt als je in Schotland bent. En het geeft een andere codering die begint met TO. Waar sloeg die TO op? Via grid converters websites op internet blijft het maar een ingewikkeld verhaal. Ik probeerde het op de coördinaten van Cape Wrath. Volgens GPS zou dat "N 58.62864, W -5.01251" (het minteken omdat het ten Westen is van de 0 gradenlijn. Ja, je moet scherp zijn) moeten zijn, wat correspondeert met "25118 75078". Alleen, als ik mijn kaart erbij pak, komt die NC coördinaat niet helemaal overeen. Wel bijna. Maar is bijna goed genoeg? En als je de kaartinstructie moet geloven, zou het coördinaat van Cape Wrath "NC 260745" moeten zijn. Eén cijferreeks dus en geen twee. Wat je als volgt moet lezen: Easting 26 en 0 tenths, Northing 74, en 5 tenths. Dat lijkt niet op "25118 75078" gevonden via een converter en ook totaal anders dan de wijze van schrijven van het OSGB-coördinaat van Den Haag. Snap er nog niet veel van. Dus er is grid, maar hoe erop te komen? Volgende weekend maar naar De Bever en kijken of ze me kunnen adviseren. En kijken of ik niet een kaart kan bestellen die ik kan uploaden op mijn eTrex30. Ik had het apparaat al met USB aan mijn laptop verbonden maar ontdekte nergens hoe ik dan iets kon uploaden. De eTrex30 ging bovendien op zwart, hoewel ik wel alle bestanden kon verkennen. Waarschijnlijk heb ik een sim nodig waar de kaart op staat. Ik zag dat er een sim in kan. Als ik dat heb, dan is het volgens mij sowieso opgelost.

Al wel mijn vliegticket naar Inverness geboekt. Een directe vlucht voor 200 euro. Best OK. Een een hotel geboekt voor een nacht. Ik wilde ook al een buskaartje kopen voor de dag erop om naar het startpunt te gaan van de trek, maar dat werd weer te complex. Lukte me niet die dag te boeken. Dus maar een mail gestuurd aan de busmaatschappij om me te helpen. Zag, ten slotte, dat er voldoende outdoor winkels zijn in Inverness om nog een gastankje aan te kunnen schaffen, want dat gaat niet mee met de bagage op het vliegtuig.

Cape Wrath Trail (vervolg)

Inmiddels iets verder met inlezen op de Cape Wrath Trail (CWT) in de noordelijke Highlands van Schotland. Mijn voornemen om de tocht alleen te lopen, wordt een uitdaging. Het is een 2 à 3 weken durende tocht door een leeg -maar overweldigend- landschap. Niet gemarkeerd en soms geen paden. Water is overal. Als het niet uit de lucht komt vallen, dan ontmoet je het wel door de talrijke riviertjes die je moet doorwaden of anders wel de drassige ondergrond waar je soms tot kniehoogte doorheen moet ploegen. Bijna geen bewoning dus en het mobiele netwerk is beperkt. Basisregel qua veiligheid van hiken, is: never go alone. Dus eenzaamheid troef, met eigen tentje. En mijn conditie is flut. Geen sport, heb redelijk aan lichaamsgewicht gewonnen, merk ik aan mijn kleren (en hoe de mensen naar me kijken wellicht), rook Marlboro als een ketter, om een uitdrukking te gebruiken die je eigenlijk moet vermijden. En thuis de trap op lopen, put me al uit. Maar jemig, wat trekt de CWT aan me! Als je de foto's ziet op internet en de schaarse reisverslagen leest, waanzinnig. Hoe zou het zijn als je geluk hebt wanneer er even wat zon is, dat ook te zien. Daar in die leegte. Vanwege het water is het wel onvermijdelijk dat ik mijn uitrusting deels moet gaan omgooien. Donsjas en -slaapzak zijn niet bestand tegen langdurige vochtige situaties. Een zak natte veren isoleert niet. En het weer kan meedogenloos omslaan in regen, harde wind en kou. Dus moet ik over op synthetisch materiaal. Gaat mijn spaargeld. De adviezen qua schoeisel zijn wisselend. Aangezien die zeiknat worden, adviseren sommige hikers lichte wandelschoenen te nemen. Die kunnen drogen. Maar andere adviezen zijn dat het allemaal niet uitmaakt. Het is en blijft allemaal nat, zeiknat. De verzorging en het drogen van de voeten na het lopen is essentieel, zeggen de laatsten. En loop niet te lang aan het begin van de tocht om je huid te laten wennen. En neem af en toe een dag rust om je voeten de kans te geven te herstellen. Blaren vormen een van de belangrijkste reden waarom lopers de tocht niet afmaken. Anderen plakken nagenoeg hun hele voeten af met duck tape. We gaan het zien. Nu The Northern Highlands, The Empty Lands, lezen.

Heroriëntatie nieuwe trek: CWT

Ik stond helemaal klaar vorige maand september om de zestien etappes van de GR20 op Corsica te gaan lopen, maar door onverwachtse, trieste familie-omstandigheden moest ik dat daags voor vertrek annuleren. Ik had al gepakt. Een nieuwe hike zat er niet in op korte termijn vanwege mijn werk -ik heb momenteel een dubbele baan- en invallende kou in Europa. Maar inmiddels heb ik weer zicht op een planning voor begin 2017. Vanaf april kan ik redelijkheid verlof opnemen. De zomervakantie volgende jaar is voor het gezin. Gebonden aan de leerplicht, gebonden aan de drukke zomervakantie. We richten ons op eind juli, misschien zuid Frankrijk of noord Spanje. Dus moet ik ergens ruim voor of ruim na de maand juli gaan trekken anders is mijn afwezigheid op het werk te lang. Ruim na juli, duurt me te lang. Alsnog de GR20 lopen, valt daarmee af, want dat moet in september bij voorkeur. Balen. Het was oktober 2015 dat ik mijn laatste trek heb gedaan van een weekje in Spanje en mijn laatste vakantie met het gezin was juli 2016, twee weekjes. Dus hard toe aan vrij-zijn en onstpanning, hard toe aan een hike bovendien. Een jaar niet gehiked. Met andere woorden, wordt het voorjaar 2017.

Dit tijdstip maakt het nog niet eenvoudig. Veel van de Europese bergen zijn besneeuwd en in Scandinavië is het te winters. Op IJsland staan de rivieren te hoog vanwege de smeltende sneeuw. Dan kom je weer op het zuidelijk halfrond terecht of bijvoorbeeld Nepal, wat in de maand mei op zich kan. Maar eigenlijk wil ik niet ver weg. En dan nog eens een lange tocht van minimaal twee weken, is mijn voorwaarde. Deze zaterdag was ik naar De Bever bij station Holland Spoor in Den Haag om daar de reisgidsenafdeling eens te raadplegen om inspiratie op te doen. Internet met al die gerichte sites -veelal reclame voor commerciële sites- die je worden opgedrongen door Google, zoekt zo lastig. Getraumatiseerd kwam ik bij De Bever vandaan. Nauwelijks hikinggidsen, uitgezonderd Europa, maar ook dat hield niet bepaald over. Vandaag wat oude reisgidsen geraadpleegd -ik heb inmiddels ruim vier boekenplanken aan reisgidsen gespaard- en zo kwam ik op Schotland en wel de Cape Wrath Trail (CWT).

'A long tough trek through some of the most majestic, remote and stunningly beautiful landscape you could dare imagine. The Cape Wrath Trail is a challenging and often remote route which, in essence, could be described as the hardest long distance backpacking route in the UK' (Cameron McNeish).

Een tocht van twee tot drie weken. En die schijnt in het voorjaar te kunnen. Judith gaat ook in het voorjaar met vriendinnen naar Engeland, ook om te lopen. Dus ik moet ervoor of erna. De CWT is niet al te bergachtig. Vooral lang, niet gemarkeerd, soms nauwelijks paden, door moeras (bog) en vooral desolaat. Met mijn aftakelend gestel misschien geen gek idee om dit te gaan doen. Niet te fel klimmen, maar wel lang in touw. Het weer is natuurlijk een factor op zich en ook het feit dat je redelijk zelfvoorzienend moet zijn; wat wel weer drukt op het gewicht van de rugzak. En een leerervaring met navigatie. Geen grote aantallen hikers die deze route lopen of gelopen hebben, merk ik op internet. Afin, voor verdere studie direct via de site van mijn favoriete boekhandel Van Stockum aan het Spui een drietal (hike)gidsen van de CWT besteld. Meer kon ik er niet vinden. Als ik ze binnen heb maar verder puzzelen.